GEDICHT MENS

Gedicht: Mens

Door: Gerrit de Klein

Mens, geboren uit het hart van God

en uit de moederschoot

die het baarde

tot wereldburger van de aarde

waar het leeft tot aan de dood

grillig levenslot.

Mens, mamma, pappa leren zeggen

klauteren klimmen kleuren

spelen leren vallen opstaan

achterblijven, hollend voortgaan

spreken, zwijgen zeuren

alles ‘in het leven leggen’.

Mens, levend in louter vreugd’

onbevangen

zonder schaamte zonder schuld

blijheid die het hart vervuld

eindeloos verlangen

vervuld, verheugd.

Mens, leven zonder grens

in eigen wereld van het denken

groeien naar volwassenheid

tot jaren van het onderscheid:

niet alles kan het leven schenken

de ‘wensput’ heeft een grens.

Mens, helder denkend wezen

die op het eigen inzicht

kan vertrouwen

totdat dat gaat verflauwen

en dimmend licht

verschemert de mens het lezen.

Mens, herboren uit het hart van God

niet uit de moederschoot

die het baarde

niet uit de wil van wie dan ook op aarde

maar uit Gods liefde, eindeloos groot,

rotsvast levenslot.

Mens, Abba leren zeggen

klauteren klimmen kleuren

spelen leren vallen opstaan

achterblijven, hollend voortgaan

spreken, zwijgen zeuren

alles ‘in Zijn leven leggen’.

Mens, levend in louter vreugd’

onbevangen

zonder schaamte zonder schuld

blijheid die het hart vervuld

eindeloos verlangen

vervuld, verheugd.

Mens, helder denkend wezen

geboren uit Gods liefdelicht

volop vertrouwen

Hem te aanschouwen

in ’t helder openbaringslicht

waar het nu al bij mag lezen.

Mens, op aard een willoos speeltje

van tijd en wind en geest

tot Gods Geest het vind

en opwekt tot Zijn Kind

een ‘echt geboortefeest’

van een helder, ‘schitterend juweeltje’!